Ayubowan

Ayubowan allemaal, dit is het eerste verslag van mijn reis naar de parel van de Indische oceaan!

Na afscheid te hebben genomen van onze familie op Schiphol liepen Sophie en ik vol overtuiging op de gate af. Al snel bleek dit de verkeerde te zijn en konden we met gepaste schaamte doorlopen naar de goede gate. Eenmaal door de douane kon de reis dan echt beginnen, 8,5 uur naar Mumbai en 2,5 uur door naar Colombo!
Eenmaal aangekomen in Colombo kwamen we erachter dat we verschillende visums hadden. Ik had een toeristen visum en Sophie een werkvisum, enigszins toonaangevend voor ons verschil in doelstelling van de reis. Na wat bluffen en onwetend spelen bij de douane waren we officieel binnen en konden we ons WorktheWorld shirt aantrekken zodat we herkend werden. Vervolgens werden we naar een hotel gebracht waar we konden bijslapen en ontbijten voordat een andere student ons vergezelde naar Kandy.
Met de airco vol aan gingen we in een busje richting Kandy. Al snel werd duidelijk hoe het er hier aan toe gaat in het verkeer: voorrang? die neem je, wil je er langs? dan toeter je, herken je iemand? dan toeter je, bedank je iemand? dan toeter je, heb je zin om te toeteren? dan toeter je! Oftewel, er wordt veel getoeterd en dan met name door de vele tuktuks die als Mario karts over de weg scheuren.
Rond 14:00 uur, plaatselijke tijd, waren we er dan eindelijk, het WorktheWorld house. We kregen onze eigen kamer toegewezen en konden gaan uitpakken. Dit is het dan, ons huis voor de komende tien weken!

Op maandag zouden we onze tour door de stad krijgen, dit moest 'helaas' uitgesteld worden tot dinsdag vanwege de Poya day, oftewel volle maan, wat betekent dat bijna alle de winkels gesloten zijn. De volgende dag was het tijd voor onze eerste stage dag in het Generale teaching hospital. Dit was, om het het in één woord te omschrijven: indrukwekkend. De fysio's, werkzaam op de reumatologie afdeling, zien 4 patiënten tegelijk in 20 minuten, hygiëne is ver te zoeken en trainingsapparaten zijn er vrijwel niet, daarnaast is er nauwelijks ruimte om oefeningen te doen. Aan interesse richting ons is geen gebrek, ten eerste zijn we blank wat maakt dat we opvallen en ten tweede ben ik erg lang vergeleken met de locals. Zelfs de fysios zijn onder de indruk. Op onze eerste dag hebben Sophie en ik samen onze eerste patiënt gediagnosticeerd met schouderklachten, onze conclusie: biceps tendinopathie. Vol vertrouwen liepen we terug met ons antwoord en de gegeven behandeling. We keken raar op toen de fysio ons vervolgens de röntgenfoto's (waar ons niks over was verteld) liet zien van haar nek. Zijn conclusie: Cervicale spondylosis. Maar na een verder onderzoek bevestigde hij onze conclusie ook, dus yeah! Het vertrouwen in ons is hoog en ze vragen vaak om onze mening, in tegenstelling tot de geneeskunde studenten in ons huis mogen wij daadwerkelijk wat doen. De taalbarriere is wel een probleem. Weinig patiënten/locals praten Engels en de mensen die wel wat Engels praten zijn beperkt in het uitleggen van hun klacht, een volwaardige anamnese zit er dus niet in. Dit maakt het voor ons erg lastig om eigen patiënten te zien en nemen we wat meer de observerende rol op ons.

Om de taalbariere te doorbreken krijgen we elke week op woensdag een uur Singalees cursus. Leuk maar vooral lastig om te leren, er is weinig logica of vergelijking met een andere bekende taal te vinden tot zover. Oh en daarna krijgen we een kookcursus om Sri Lankaanse gerechten te maken. Dit wordt ons bijgebracht door Shane, onze 5-sterren kok die elke dag de lekkerste gerechten voor ons kookt.

Nou, volgens mij heb ik jullie wel weer even op de hoogte gebracht van alles. Ik zal proberen wekelijks wat te plaatsen zodat jullie mijn/ons avontuur kunnen volgen.