De snijzaal

Kohomada? (Hoe gaat het?)

Zoals beloofd zal ik mijn derde reisverslag vertellen over ons weekend in Galle, dus bij deze. Na een tocht van ongeveer 6 uur, inclusief tussenstops, kwamen we in het donker aan bij het Unawatuna strand. Aan dit strand was ons hotel te vinden. Sophie en ik eisten de eerste tweepersoons kamer op. Strak naast de keuken en direct aan het strand, ideaal dus! Na wat rondgelopen te hebben met een deel van de groep besloten we bij het Black&White restaurant ons avondeten te gaan bestellen. Als koningen werden we bediend op het strand, om na een avond maal een biertje en een cocktail vervolgens €12,- af te moeten staan. Het bevalt me hier wel. Hierna zijn we naar bed gegaan. De volgende dag rijden we namelijk om 05:30 uur naar Mirissa om walvissen te gaan spotten!

Het was nog wat donker toen we vertrokken met z'n 5en. De rest ging niet mee want ja, ze komen allemaal uit Australië en daar hebben ze ook walvissen. Nou, wij hebben alleen zeehonden dus laat maar komen! Toen we aankwamen bij de boot had onze chauffeur al een belletje gedaan om een goede deal te sluiten. We moesten 5000 roepies betalen voor het bovendek in plaats van 6500, mooi meegenomen dacht ik zo. We konden gaan zitten, kregen uitleg over de bedoeling en een simpel ontbijt. Met de camera in de aanslag vertrokken we richting de horizon. Het weer was belabberd; donker, bewolkt, regen en zelfs wat onweer. Maar ik was vol goede hoop want m'n vader vertelde vroeger al dat dit het beste weer was om te vissen. Het lange wachten werd beloond, na ongeveer 2,5 uur we de eerste wateropspuwing, veroorzaakt door een vinvis (de op één na grootste walvissoort). We gingen er op af en de andere boten werden ook ingelicht. Al snel was de walvis omsingeld door 5 of 6 boten. Na een uur van 'oeeee' en 'aaaah' was het mooi geweest. We gingen terug naar het vasteland, ik heb geen last van zeeziekte maar na zoveel uur is het dan ook wel leuk geweest met die golven. Op de terugweg hebben we nog zwarte dolfijnen, een blauwe vinvis (op verre afstand) en een zeeschildpad gespot. De laatste was helaas te zien aan de andere kant van de boot en hebben we niet echt gezien, maar dit zal zondag nog goed komen. Na 5 uur en driekwartier konden we eindelijk terug naar Unawatuna.

Het weer was nog niet fantastisch, maar warm genoeg voor een verfrissende duik. Alhoewel, verfrissend, het water hier is warmer dan in het zwembad van Lettele. En dat zegt wat, aangezien dit zwembad verwarmd is, niet zoals die van Heeten! Oké, ik dwaal af. Na wat zwemmen, liggen op het strand en onze eerste echte kokosnoot leeggedronken te hebben gaan we met z'n allen naar de Nederlandse forten. Misschien ons eerste gevoel van thuiskomen?

Om 17:15 komen we aan, mooi optijd om de zonsondergang mee te maken. Deze staat genoteerd in de top 10 zonsondergangen van de wereld! Maar, zoals ik al zei, het weer was slecht en een mooie zonsondergang hebben we niet kunnen zien. Het uitzicht is echter prachtig. Gelukkig hebben Sophie en ik tijd zat in dit land, dus we besluiten hier nog maar eens terug te komen. Na uit eten te zijn geweest besluiten we terug te gaan naar ons hotel, de zaterdag zit we ook al weer op!

Zondag vertrekken we om 10:00 uur. Na een ochtendduik en ontbijt stappen we in de bus, terug naar Kandy. We maken nog 2 tussenstops. De eerste is voor een Tsunami museum. Hier wordt een erg indrukwekkend verhaal verteld over de tsunami, die alweer 12 jaar geleden, 250.000 levens kostte. De hoogzwangere vrouw vertelt dat de tweede golf, de tsunami, kwam aanstormen met 800km/uur en was 30 feet hoog. Dat is ongeveer mijn lengte x 5! Moeilijk in te beelden maar daar heeft ze de foto's voor. Haar museum bestaat uit restanten van haar oude huis, volgeplakt met foto's en teksten en mede opgericht door een Nederlandse vrouw. Hierna is iedereen wat stiller in de bus en we rijden door naar de Turtle Hatchery.
Hier broeden ze de eieren van schildpadden uit om vervolgens veilig terug te zetten in de zee. Deze plek geeft me een wat wrange nasmaak. Aan de ene kant is het goed wat ze doen. Veel schildpad nesten worden leeggeroofd door mensen en anders worden de jongen wel opgegeten door vogels of vissen. Aan de andere kant vragen deze organisaties wel geld, zijn ze absoluut winstgevend en laten ze mensen de dieren vastpakken en op de foto zetten. Nou beken ik eerlijk dat ik me hier ook schuldig aan heb gemaakt, maar achteraf zijn het denk ik niet de meest diervriendelijke bedrijven. Hoewel ze zich wel zo voordoen.

We volgen onze terugreis naar Kandy, waar we ook weer rond etenstijd aankomen. Shane heeft weer heerlijk gekookt, we gaan aan tafel zitten en het weekend zit er alweer op. Morgen naar onze nieuwe afdeling, de ICCU.

We ontmoeten vandaag miss Medha die ons zal begeleiden op de ICCU afdeling. Al snel blijkt dat we de ICCU waarschijnlijk niet te zien krijgen. Medha is een soort all-rounder. Dokters van verschillende afdelingen schrijven patiënten fysiotherapie voor. Deze aanbevelingen komen bij Medha terecht en zij gaat vervolgens de rondes langs. Jammer dat we de ICCU niet zien, maar we komen wel op de kinderafdeling en de orthopedisch afdeling. Op die laatste afdelingen zien we patiënten met ernstige botbreuken. Deze worden door middel van externe fixatie vastgezet. Oftewel 4 à 5 pinnen die uit het been steken. Een soort lijmklemmen, handvaardigheid voor gevorderden. Na de ICU van vorige week heb ik deze week weer wat heftigs van dichtbij mogen meemaken. Tijdens onze ronde kwamen we in kleine zaal waar ongeveer 10 patiënten liggen, 5 aan elke zijde en in het midden een smal gangpad. Hier waren we al vaker geweest om patiënten door te bewegen of chest therapy toe te passen maar ditmaal stond er een gordijnrek in het gangpad. Je zag 1 dokter en 3 zusters eromheen. Er was duidelijk wat gaande, maar wat? We liepen naar onze patiënt en terwijl Medha haar behandeling was begonnen konden Sophie en ik maar naar 1 ding kijken. De gigantische vleeswond die in het bijzijn van alle andere patiënten werd verschoond! De wond liep van net boven de knie, aan de voorkant/binnenkant van het bovenbeen tot ver over de liesgrens. Het was de snijzaal, maar dan bij een levend persoon. Je zag de spieren zo liggen, de huidlaag was er precies vanaf. De dokter was zorgvuldig slecht/geïnfecteerd weefsel weg te snijden met z'n scalpel terwijl de zusters de wond ontsmetten met jodium en alcohol. De man was gewoon bij maar gaf geen kick! Hij zal wel flink onder de pijnstillers zitten maar toch, hij kon zo meekijken. Best indrukwekkend dus.

Dit weekend doen we met de helft van de groep de cultural triangle. Verschillende oeroude steden bezoeken, een grot in, op safari en Sigirya beklimmen. Dit laatste met een voorspelde temperatuur van 32 graden, dat wordt dus nog wat. Een duur maar veelbelovend weekend. Volgende week lopen we mee met Nayomi op de Kidney Transplant ICU (als het goed is).