De tijd gaat snel

Wow, dit was denk ik het mooiste weekend tot nu toe! Het was niet goedkoop maar het in ieder geval allemaal waard.
Op vrijdag vertrokken we vroeg in de middag met 7 man sterk in het busje van Sasanka. Hij zal ons dit weekend weer overal heen rijden. De eerste bestemming was de Dumbulla cave tempel. Voor we hier aankwamen gingen we langs een bij een herbal garden, hier waren Sophie en ik al een keer geweest maar het blijft interessant. Ditmaal kregen we een gratis massage van masseurs in opleiding. Niet slecht, maar wat ze feitelijk deden was ons volledig insmeren met tijgerbalsem.
Vóór de grot tempel is een niet te missen gouden Boeddha te aanschouwen van minimaal 20 meter hoog. Vervolgens ga je de trap op. Opgepast, want de treden zijn uit steen gehouwen en dus niet even hoog. Eenmaal boven is het uitzicht fantastisch, het mooiste uitzicht wat ik tot nu toe had gezien. In de grot waren wel meer dan 50 Boedha's te aanschouwen, al voelde het soms alsof de Boeddha's jou aanschouwden. Ik heb hier ook een zegening van een monnik mogen ontvangen. Het witte touwtje wat hij om m'n pols knoopte terwijl hij iets onverstaanbaar mompelde draag ik nog steeds.
We vervolgden onze weg na een verfrissende kokosnoot en kwamen aan in Habarana waar we in het A4Villa hotel verbleven. De kosten waren gelijk aan die van het hotel in Galle, maar de kamers waren een stuk schoner en luxer (gelukkig!).
Na een uitgebreid ontbijt vertrokken we richting Polonnaruwa. Hier gingen we eerst een museum van deze eeuwenoude stad bekijken en er vervolgens, in de volle zon, doorheen fietsen. Dit gaf weer een mooi beeld van het lengte verschil, ik leek namelijk wel op een kinderfiets te fietsen. Maar, vergeleken met de fietsen waar ik in Groningen wel eens op heb gefietst mocht ik niet klagen. Tot onze verbazing konden een paar van de Australiërs uit onze groep niet eens fietsen! Wie zijn er nu onderontwikkeld hier?
De tocht door de spookstad vol ruïnes, tempels, paleizen, stoepa's en Boeddha's was erg indrukwekkend en mooi om te zien. We hadden niet heel veel tijd vanwege onze drukke planning, na 2,5 uur waren we klaar en gingen we richting de safari!
De safari was zoals je hem je voorstelt: in een dikke jeep door de wildernis, om vervolgens op een mooi plek uit te komen met een prachtig uitzicht, dieren om je heen en een ondergaande zon. Wat hebben we gezien: een krokodil, pauw, vossen, koeien, waterbuffels, apen en een stuk of 200 olifanten!

Na de safari hadden we ons aangemeld voor de village experience als avondeten. Ik dacht, dat is vast eten gemaakt op traditionele wijze. Dit was uiteindelijk ook zo maar hier ging nog wel wat aan vooraf.
Sasanka zette ons af langs de kant van de weg met de woorden: "road is to bad, tuktuk will take you from here". Oké, zo gezegd zo gedaan, ik ging samen met Rupert een lange basketballer in de tuktuk. Halverwege een pikke donkere zandweg slaat de tuktuk af. De lampen gaan uit, de andere tuktuks rijden door en Rupert en ik kijken elkaar wat wantrouwend aan. Gelukkig krijgt hij de tuktuk weer aan de praat en zetten we de achtervolging in. De rest staat al te wachten wanneer we stoppen aan de rand van een rivier en ze lopen richting het water. Hier meert een oude man zijn gammele bootje aan en verzoekt ons op te stappen. Omringd door vuurvliegjes gaan we met dit pontje de smalle rivier over. Na 50 meter door de jungle komen we aan op een boerderij. Hier woont een oude man al 20 jaar in zijn zelfgemaakte boomhut, waar wij ook even een kijkje mochten nemen.
Er is hier geen elektriciteit en bij kaarslicht eten we ons avondeten van een lotusblad. Na even bij het vuur te hebben gezeten gaan we weer richting huis. Op de terugweg ligt er nog een dikke python op ons te wachten, midden op de weg. Na deze af te schrikken door er op in te rijden worden we veilig thuis gebracht. Het was me de 'experience' wel!

Op zondag staan we wederom vroeg op. Vandaag beklimmen we namelijk Sigiriya! Dit lijkt op een gigantische rots die spontaan uit de hemel is gevallen. De beklimming telt zo'n 1200 treden, lijkt me meer dan zat. Het is mooi weer, maar dat maakt ook dat het shirt zeiknat op m'n rug ligt als we boven zijn. De klim zelf valt eigenlijk best mee, het is wel druk, maar dit geeft soms ook de nodige pauze. Boven is het uitzicht fantastisch! We hebben wel 2 uur rondgelopen om van het uitzicht te genieten. Hierna lopen we nog even snel het museum door en gaan we weer naar huis, genoeg gezien dit weekend!

Deze week lopen we mee met Nayomi. Zij is onder andere fysiotherapeut op de Kidney Transplantation ICU. Hier hebben we woensdag voor het eerst een patiënt gezien. Veel minder heftig dan op de NSICU2 van 2 weken terug, maar zeker interessant. Ook zien we hier een jongen lichaam die gekoppeld is aan een bloedzuiveringsmachine vanwege nierfalen. Het idee van extern zuiveren is logisch, maar om het te zien is toch apart.
Naast de KTICU komen we ook op de Cancer, Gastro-enterology en Plastic surgery. Op deze laatste afdeling krijgen we weer onze lading: 'kijk-maar-of-je-er-tegen-kan'. We zien hier een vrouw met brandwonden van haar keel tot aan de navel, een zelfmoord actie laat Nayomi weten. Hierna zien we een vrouw met littekenweefsel van brandweefsel op hetzelfde huidgebied. Zij heeft de rekoefeningen die ze kreeg van de fysio nooit gedaan. Van een keel of kin is niks te bekennen, het lijkt vloeiend over te lopen naar de borstkas. De armen staan vast in gebogen houding. Het is echt een soort gesmolten bovenlichaam en hiermee een goed voorbeeld van het belang van het doen van je therapie. Het was weer een indrukwekkende en interessante week!

Op donderdag zijn we met de groep nog naar Colombo gereisd om ons visum te verlengen. Na wat problemen hier en daar is het gelukt, we mogen blijven tot februari! Dat betekent ook dat we er al weer bijna een maand op hebben zitten. De tijd gaat snel.