22 keer de Martini Toren

Allereerst een hele fijne kerst allemaal! Dit weekend is ons eerste echte ontspan weekend. Geen uren in de bus, trein of auto. We blijven dit weekend lekker thuis, gooien ons vol met eten bij luxe buffets in omliggende hotels.

Vorig weekend was een ander verhaal. We besloten om Adam's Peak te gaan beklimmen. Deze pelgrimstocht voor zowel christen, moslims, boeddhisten als hindoeisten zal volgens voorgaande huisgenoten niet gemakkelijk, maar absoluut de moeite waard zijn. We vertrekken vrijdag, na een korte ochtend stage, met de trein richting Hatton. Heerlijk met onze hoofden en voeten weer uit de trein gehangen, we hadden een plek bemachtigd bij de deur en deze niet meer afgestaan. Eenmaal in Hatton aangekomen moesten we een taxi zien te regelen naar de voet van Adam's Peak. Hier houden de taxi chauffeurs uiteraard rekening mee, ze stonden ons in grote getallen op te wachten. Het was echter niet goedkoop voor Sri Lankaanse begrippen, 3000 roepies voor een uurtje rijden. Dit moet Quenten, een Franse student van onze leeftijd, ook hebben gedacht. Hij sprak ons aan op het station en we kozen ervoor om samen te reizen en de kosten te delen. De rit in het busje was echter het geld waard, prachtige meren, theevelden en bergen verschenen naarmate we verder uit Hatton reden. Na een uur rijden kwamen we aan in een opgezet dorpje, wat er puur was om toeristen voor Adam's Peak op te vangen. Het leek net kermis met misschien wel honderden kraampjes langs de wegen. Het was ook Adam's Peak season, dit duurt 6 maanden en is de drukste periode met de meeste toeristen. Deze periode was sinds de dinsdag ervoor ingegaan. We kwamen aan bij de Mango Tree House waar we verbleven voor één nacht. Na lunch en laat avondeten gingen we optijd naar bed.

Om 02:00 uur 's ochtends stapten we dit bed weer uit. We pakten onze spullen en vertrokken 20 minuten later in het pikke donker en lieten de sliert van duizenden lampen ons de weg leiden. Om even met wat feitjes te gooien, Adam's Peak is 2243 meter hoog en de route heeft 6442 treden. Voor de mensen uit Groningen, dit staat ongeveer gelijk aan 22 keer de Martini Toren beklimmen! In 2,5 uur waren we boven waar we vervolgens nog een dik uur op de zonsopgang hebben gewacht in de kou. Deze stelde gelukkig niet teleur. Je kon de lucht in een half uur zien veranderen van een sterren hemel, in een licht blauw met roze gloed, tot een helder blauwe lucht met een gouden bol. Op de top was een soort tribune gebouwd waar iedereen non-stop foto's en filmpjes aan het maken was van dit fenomeen. Onder ons lag een zee van wolken waar aan de andere kant van de berg de driehoekige schaduw van de berg in te zien was. We hebben hier ook de bel eenmaal mogen luiden, het aantal keer luiden staat voor de keren dat je het beklommen hebt. Na nog even van het uitzicht te hebben genoten begonnen we aan de terugweg. Dit ging met trillende knieën, maar gelukkig waren we de grote menigte voor. Op de terugweg konden we genieten van het uitzicht waar het op de heenweg nog te donker voor was. Dit ging met af en toe een blik naar boven en met ongeloof dat wij daar op de top hadden gestaan. Het was pittig geweest, maar zeker de moeite waard!
Na een heerlijk ontbijt bij terugkomst, pakten we in de middag de bus naar Hatton station. Dit duurde 2 uur maar was maar 70 roepies, nogal een verschil met de taxi. We kregen Mora (Sri Lankaans fruit) aangeboden door lokale busgangers en het feit blijft dat je in dit verkeer het veiligst bent in het grootste voertuig op de weg. Tegen de avond waren we terug in Kandy en we sloten de dag af met een welverdiende pizza bij de Pizzahut.

Afgelopen week liepen we mee met Udula, werkzaam op de NSICU1. Deze afdeling was niet zo fancy als de NSICU2, maar we konden hier wel tegelijk op de ICU zijn. Wederom hebben we veel Road Traffic Accident patiënten gezien. Daarnaast zagen we op onze tweede dag onze eerste overleden patiënt. Toen we 's ochtends op de ICU kwamen waren ze het lichaam aan het wassen. Het zet je wel even met beide benen weer op de grond. Ondanks dat de patiënten op de ICU eerder machines lijken, kan er altijd wat mis gaan.
Op donderdag liepen we mee met Kishan, fysiotherapeut op de Pediatrics ICU. Omdat mevrouw Udula deze dag afwezig was en we deze afdeling de week ervoor mis waren gelopen, konden we hier deze dag toch nog terecht. De chest therapy is hier ook van toepassing, maar dan minder intensief. Het was interessant om deze afdeling te hebben gezien, vanwege de verschillende patiëntengroep en de bijbehorende ziektebeelden.

Komende week lopen we mee op de Medical ICU. Hier moeten veel gevallen van dengue fever liggen. Daarnaast gaan we een praktijk bezoeken van een fysiotherapeut die op het moment wordt ingewerkt in het ziekenhuis. Hij nodigde ons uit en natuurlijk zijn we benieuwd hoe fysiotherapie hier wordt toegepast. Daarnaast hebben we gevraagd of we een total hip of knee operatie mogen meekijken binnenkort. Mevrouw Chula zei haar best te gaan doen voor ons. Ook hebben we een afspraak gemaakt met de Nederlandse oprichtster van een weeshuis, Home of Hope, hier in de buurt. Via Kishan kwamen we met haar in contact en op 2 januari gaan we daar een kijkje nemen.
Genoeg op de planning dus!
Vanavond genieten we nog even van een lopend buffet, bekostigd door Work the World vanwege Kerstmis. Morgen beginnen we weer met stage, want tweede kerstdag kennen ze hier helaas niet.

Nogmaals een fijne kerst allemaal en Rick en Aukje, tot volgende week!!