Merry Trismus!

Merry Trismus!

Nee, het is geen spelfout, er hoort echt trismus te staan. Een voorbeeld van de taalbarrière en de soms grappige misverstanden die er door ontstaan. Een begeleider van ons vroeg mij: do you know trismus? Waarop mijn reactie was, yeah ofcours I know Christmas, in December. Ze schoot in de lach. Wat ze bedoelde was het tempomandibulaire gewricht: Trismus (kaakgewricht dichtbij je oor). Dit vond ze dusdanig grappig waardoor ze het aan iedereen op de reumatologie afdeling ging vertellen... leuk. Je merkt dat Engels voor beide kanten niet de eerste taal is en het accent wat zij er aan toevoegen maakt het voor ons niet makkelijker. Maar goed, het is weekend, hoogtijd om wat cultuur te gaan snuiven!

We zijn alleen thuis, aangezien het groepje Australiërs deze zaterdag weer naar huis toe gaan. Omdat we alleen zijn blijven we dit weekend in Kandy. Het is namelijk goedkoper om te reizen, per busje, met een grotere groep. Op zaterdag staat onze planning goed vol. In overleg met Sabath, onze privé tuktuk chauffeur, gaan we naar: de Botonical Gardens, de Embekka, Tankathilakka en de Gadaladadenyia tempels, de Herbal Garden en de Tea Factory. Genoeg te zien en genoeg foto's te maken dus!

De Botonical Gardens zijn echt een aanrader, het kost een tientje en je bent er 2 tot 3 uur zoet mee. In deze giga tuin van 60 hectare staan meer dan 400 soorten planten/bomen. Het is een populaire plek voor verliefde stelletjes en zoals velen ons voor gingen hebben Sophie en ik onze liefde gekerfd in een enorme bamboe stengel. Naast dat de tuin prachtig was, was het ook even eng. Nog geen 5 minuten waren we binnen, Sophie zag een hond op afstand en schreeuwde: Kijk een doggy! Deze hond reageerde meteen, in tegenstelling tot de stadshonden die her en der verspreid over de straat in de zon liggen te luieren. Hij kwam op ons afgerend en naarmate hij dichterbij kwam viel ons wat op. Waar zijn z'n ogen?! Het nare beeld maakt dat we besluiten weg te lopen maar de hond blijft, puur op gehoor, ons volgen. Op onze tenen sluipen we weg en kunnen de hond lozen bij een tegemoet komende groep toeristen.

Onze schoenen mogen uit want we gaan tempels bezoeken, dit mag enkel op blote voeten. De tempels die we hebben bezocht zijn op hun eigen manier uniek. De Embekka tempel is van hout, niet groot of indrukwekkend maar wel prachtig afgewerkt met verschillende houtkervingen op elke zijde van elke pilaar. De Lankathilaka is van klei, wit en gelegen op een top, wat het uitzicht schitterend maakt. De Gadaladdenyia tempel is van steen. Dit is de oudste van de drie en heeft dan ook wat ondersteuning nodig. Daarnaast staat hier nog een kleine tempel met 4 verschillende ingangen wat je naar 4 verschillende Boeddha beelden leidt. De drie tempels worden ook wel beschreven als de tempelversie van het verhaal van de 3 biggetjes. Na alle tempels te hebben bezocht kunnen onze schoenen weer aan en rijden we door naar de Herbal Garden.

Hier wacht een dokter op ons met een heerlijk kruidig kopje gemberthee als welkomstdrankje. Hij weet ons van alles te vertellen over onbekende planten maar ook de huis-tuin-en-keuken planten zoals peper, kaneel, kruidnagel et cetera. De kruiden en specerijen zijn ons bekend maar we hadden geen idee aan wat voor soort plant ze zouden groeien. Sophie fungeert als proefkonijn. Ze krijgt een zalfje op haar arm voor ontharing, dezelfde zalf die monniken blijkbaar gebruiken om hun hoofd kaal te houden. Daarnaast krijgt ze een zalfje voor haar muggenbulten. Beide lijken te werken, maar hier houdt het niet bij op. De dokter beweert met zijn zalfjes verschillende chronische ziektes binnen 1 á 2 maanden voorgoed te laten verdwijnen. Nou worden we kritisch opgeleid op onze studie dus dit gaat ons iets te ver. Maar het was zeker interessant en leuk om te zien. We bedanken de dokter: Stuti! (zeg: stoe-tie) en rijden door naar de laatste bezienswaardigheid van vandaag: de Tea Factory.

Ook hier is een warm ontvangst. Een gastvrouw geeft ons een rondleiding door het scheidings- en drogingsproces van de met hand geplukte thee. Hier zijn nog steeds machines werkzaam van begin 1900, gebeurt het fermenteren op de minuut nauwkeurig en zijn werkomstandigheden voor blanken als wij ondraagzaam. Als afsluiting krijgen we een verse B.O.P. thee wat staat voor... ik zou het niet meer weten, er zat een logica in maar er waren ook iets van 9 types thee, dus ja.
We zijn inmiddels 6 á 7 uur onderweg, we hebben genoeg gezien en genoeg foto's gemaakt dus, op naar huis! Oh by the way, deze hele rit, zonder de entree kosten, kost ons 2500 roepies, dat is p.p. €8,- ongeveer, kan je het niet om laten toch?

Maar, we zijn hier voor stage. Dus even wat daarover. Afgelopen week hebben meegelopen op de NeuroSurgical Intensive Care Unit 2. Elke ochtend brengt óf Sophie óf ik ongeveer driekwartier door met onze begeleider Prasad op de daadwerkelijke ICU. Hier past Prasad chest therapy toe om complicaties in de longen te voorkomen of te verminderen. Er kunnen maximaal 5 patiënten liggen in deze unit. Ik zeg wel patiënten, maar het zijn eerder aan machines gekoppelde lichamen. Het is erg heftig om te zien hoe deze mensen er bij liggen. De meeste mensen komen hier terecht na een Road Traffic Accident. We voelden ons al niet altijd even veilig en de tuktuks, dit helpt niet echt mee! Wanneer de patiënten stabiel genoeg zijn worden ze in de mannen- of vrouwenzaal geplaatst, dit is hier gescheiden. Prasad mag echter wel beiden behandelen. Word je vervolgens hier ontslagen dan mag je naar huis.
Elke ochtend lopen we eerst de rondes mee met de artsen in opleiding. De presenterend arts overlegd dan soms met Prasad wat mogelijk is voor de patiënt, ze zien elkaar als gelijken, wat voor de zusters/verplegers helaas niet opgaat. De uitleg over de patiënten gaat deels in Engels en deels in Sinhala wat het voor ons moeilijk maakt om alles te begrijpen. Na de ronde gaat Prasad met ons nogmaals de ronde langs om uitleg te geven waar nodig. We gaan zelf ook aan de slag, dit houdt met name in: mobiliseren van de patiënt, zowel in als buiten bed en het verleggen van patiënten om doorligplekken te voorkomen. We zien met name mensen na een laminectomie, discopathie en aneurysma, maar nog veel meer uiteraard. Prasad leert ons om MRI foto's en CT scans af te lezen. Iets wat we op school niet krijgen en waar hij erg verbaasd over is. Een mooie aanvulling dus!

In Sri Lanka geldt hetzelfde als in Nederland, je studententijd is de mooiste tijd van je leven. Prasad wil ons graag, samen met zijn vrouw (die ook fysiotherapeut in het ziekenhuis is) zijn universiteit laten zien. Dit lijkt ons een buitenkansje die we graag aannemen. Zo gezegd zo gedaan, hij haalt ons om 17:00 uur op en we gaan eerst naar zijn huis. Z'n vrouw was nog niet klaar in de badkamer... herkenbaar... dus we drinken eerst een kop thee. Vervolgens rijden we naar de Paradeniya universiteit, wat aan de andere kant van de weg bij de Botonical Gardens ligt. Dit complex is zelfs 200 hectare en we kunnen dus ook niet alles zien voor het donker wordt. Ze laten ons een paar van hun favoriete en kenmerkende plekjes zien waarna we weer naar huis worden gebracht. Het was leuk om te zien hoe trots en enthousiast ze zijn op hun universiteit, iets wat in Nederland nog wel eens tegenovergesteld voor komt.

Op het moment dat ik dit typ zit ik in een busje met Sophie, die haar powernap van de dag even pakt, en 6 Australiërs (de helft van een nieuwe groep Australiërs die 4 weken blijven). We zijn opweg naar Galle, een zuidelijk stadje aan de kust waar nog oude Nederlandse forten te vinden zijn. Een weekendje ontspannen aan het strand dus, hoe dit was en hoe onze volgende week stage op de ICCU was lees je in m'n volgende verslag!

Lihil kakkuma (Relax)